Nienke Hendriks is de auteur van Door Groene Ogen. Een meeslepend verhaal over Eloïse die na een vervelende relatie helemaal klaar is met mannen. Ze kan de prachtige groene ogen van een zeer aantrekkelijke man niet uit haar hoofd zetten. Tegen haar verwachting in lijkt hij ook wel iets in haar te zien. Eloïse kan echter niet met het onzekere gevoel omgaan dat haar prille relatie met zich meebrengt. Haar doel om wat af te vallen verandert langzaam maar zeker in een heftige strijd die haar steeds verder de diepte in sleurt. Ze ontwikkelt een eetstoornis. Een levensverhaal waarin liefde, kracht en hoop de boventoon voeren.
ISBN: 9789402201383
Prijs: €19,35
Onder andere te bestellen via Boekscout.nl
“Door Groene Ogen sleurt je mee in een draaikolk van emoties en gebeurtenissen die je niet meer loslaten tot de laatste bladzijde.”
Fragment:
Ik weet niet waar het mis is gegaan, maar ik voel mijn levenslust met de dag afnemen. Het afvallen beheerst mijn gedachten, ik ben er vanaf het moment dat ik wakker word tot het moment dat ik weer naar bed ga mee bezig. Slapen doe ik nauwelijks meer door de knagende honger die me wakker houdt. Het voelt goed om mijn maag te voelen knorren, want dat betekent dat ik niet teveel gegeten heb. Mijn dag bestaat uit wegen, calorieën tellen en manieren verzinnen om Daniël om de tuin te leiden. Ik probeer zo weinig mogelijk te laten merken en ga gewoon door met mijn dagelijks leven, maar het kost me steeds meer moeite. Ik ga alleen nog maar naar de hoorcolleges die mij echt zinvol lijken en voor de rest dood ik mijn tijd op de bank of in bed. Ik wil niemand meer zien, ik bel niemand meer en ik heb al in geen eeuwen meer op mijn Facebook-account gekeken. Iets wat ik normaal om het uur deed. Mayke en mijn andere vriendinnen proberen regelmatig een afspraak met me te plannen, maar ik houd de boot af. Mijn studie is mijn alibi, ik geef aan dat ik het te druk heb. Niets kan meer mijn aandacht trekken, het interesseert me gewoon allemaal niet meer. Ik voel me ellendig, misselijk en doodmoe. Omdat Daniël zo ontzettend druk is met zijn werk, leven we een beetje langs elkaar heen de laatste tijd. Ik zie hem ook nauwelijks meer. Als ik eindelijk eens uit bed kom rollen, is hij al uren aan het werk. Hij is na zijn werk gewoon te moe om uitgebreid op dingen in te gaan, en hij valt vaak al op de bank in slaap voordat we gaan eten. Hierdoor wordt het mij wel erg makkelijk gemaakt om mijn worsteling met eten, of beter gezegd, het niet eten, door te zetten. Waar ik normaal altijd veel moeite had om tegen mensen te liegen, verzin ik nu de ene naar de andere leugen om maar niet te laten blijken dat ik een groot probleem heb. Want dat het een probleem aan het worden is voel ik aan alle kanten. De controle die ik erover leek te hebben, neemt met de dag af en ik voel de touwtjes steeds verder uit mijn handen glippen.